Αυτό, το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι πραγματικά άνευ προηγουμένου …Δεν πρέπει να έχει συμβεί το ανάλογο σε καμία άλλη «ανεπτυγμένη» χώρα …Μας «δουλεύουν» «ψιλό γαζί» και δεν φοβούνται τίποτε. Οι ίδιοι άνθρωποι, με τον ίδιο τρόπο, εκτελώντας τις εντολές των ίδιων ξένων κέντρων εξουσίας, προδίδουν τον λαό, χωρίς να έχουν κανέναν ενδοιασμό για την ασφάλειά τους και καμία αμφιβολία για την επιτυχή κατάληξη του εγχειρήματός τους.

…Ένας «νεκρός» αναζητά απεγνωσμένα ρόλο.

Κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι η ιστορία τούς έχει «προσπεράσει».

Κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι ήδη βρίσκονται στον «σκουπιδοτενεκέ» τής ανθρωπότητας.

Τελικά, αυτό, το οποίο έμοιαζε με τον απόλυτο εφιάλτη τής ανθρωπότητας, είναι αυτό το οποίο θα τη σώσει. Το σύστημα επί αιώνες είχε βρει τη λύση να συντηρεί τον απάνθρωπο τρόπο λειτουργίας του και να «εκτονώνει» την πίεση, η οποία το απειλούσε με επανάσταση και ανατροπή, μέσω τού «εργαλείου» τού πολέμου. Οι ηγέτες του ποτέ δεν επείγονταν ν’ αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας του, γιατί δεν απειλούνταν από τη δυσλειτουργία του …Δεν απειλούνταν από τα μιλιούνια των δυστυχών και των φτωχών, τους οποίους το ίδιο «παρήγαγε» με την απάνθρωπη λειτουργία του.

Με τον πόλεμο είχε βρει τις λύσεις σε ΟΛΑ τα προβλήματά του. Με τον πόλεμο «ξεφορτώνονταν» ανέργους εργάτες, τους οποίους σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να τους συντηρεί. Με τον πόλεμο «ανακούφιζε» τα ασφαλιστικά ταμεία —με τις απώλειες των γερόντων—. Με τον πόλεμο «δημιουργούσε» ανάπτυξη μέσω της καταστροφής …Όλοι ευχαριστημένοι με το απάνθρωπο αυτό «εργαλείο». Με λίγα «μπακίρια», τα οποία τα μοίραζαν ως «παράσημα» στις οικογένειες των νεκρών «ηρώων» —οι οποίοι ποτέ δεν ήταν οι δικοί τους άνθρωποι—, διέγραφαν όλες τις προηγούμενες «αμαρτίες». Οι ηγεσίες δεν άλλαζαν τις τακτικές τους και όσοι πολίτες επιβίωναν από την πολεμική καταστροφή τούς «ευγνωμονούσαν» …Οι επόμενοι θα έπαιρναν μισθούς, χτίζοντας αυτά τα οποία γκρέμισαν οι προηγούμενοι. Κράτη και νοικοκυριά θα «ανασταίνονταν» ξανά μέσα από τις «στάχτες» τους …Θαύμα !!! …Θαύμα !!! …«Μεγαλεία» για τους γόνους των προηγούμενων «αποτυχημένων» ηγετών.

We live truly unique moments in human history. Even if one does not believe in “The end of times” Prophecies or conspiracy theories, one understands that we are marching with mathematical precision towards an end …An end, which all of us hope will not be definite and fatal to humanity. The protagonist in this uncontrolled situation is the global system of power, which is clearly in a state of insanity. It seems that there is no defined and therefore “compact” strategy for its future, and its decisions are such as “to make up for the day, and tomorrow we’ll see”. We are talking about REQUIRED things about a system which must —and until now has managed to—”see” decades —if not centuries— “into the future” before the ordinary people’s eyes, and which is currently fighting for its daily survival.

Ζούμε πραγματικά μοναδικές στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία. Ακόμα κι αν κάποιος δεν πιστεύει στις «Εσχατολογικές» Προφητείες ή τις θεωρίες συνωμοσίας, καταλαβαίνει ότι βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια προς ένα τέλος …Ένα τέλος, το οποίο όλοι ευχόμαστε να μην είναι οριστικό και μοιραίο για την ανθρωπότητα. Πρωταγωνιστής σ’ αυτήν την ανεξέλεγκτη κατάσταση είναι το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας, το οποίο είναι φανερό ότι τελεί σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Φαίνεται πως δεν υπάρχει μια οριοθετημένη και ως εκ τούτου «συμπαγής» στρατηγική για το μέλλον του και οι αποφάσεις του είναι του τύπου «να βγει η μέρα, κι αύριο βλέπουμε». Μιλάμε για ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ πράγματα για ένα σύστημα, το οποίο πρέπει —και μέχρι τώρα τα κατάφερνε— να «βλέπει» δεκαετίες —αν όχι αιώνες— «μπροστά» από τους κοινούς ανθρώπους και το οποίο σήμερα αγωνίζεται για την καθημερινή του επιβίωση.

Bugün İsrail’de olanlar hiç de göründüğü gibi değil; Filistinliler dövülüyor ama İsrailliler “hedefleniyor”. Bu, paradoksal görünse de, yine de doğrudur … Anlaşılması için biraz bilgiye ihtiyaç vardır. Gazze’deki “kan banyosundan” birkaç gün önce, Netanyahu başbakanlıkta son saatlerini sayıyordu … İsrail΄in halkı onu “idam etmiş”. Siyasi muhaliflerine bir hükümet kurma talimatı verilmişti ve bir hükümet kurabilecekleri neredeyse kesindi. Netanyahu mutlak “sona” ulaşmıştı. Yukarıdan aşağıya doğru çökme tehlikesiyle karşı karşıyaydı, ıstırab dolu anlar yaşıyordu, politik sonu son derece aşağılayıcı ve acı verici olacaktı. Sadece konumunu kaybetmekle kalmadı, aynı zamanda bir hapishane hücresinin “köşesinden döndü”. Yozlaşmış Başbakan bir kabusu yaşıyordu. Tek kurtuluşu İsrail halkının kararını iptal ettirmekti.